Αντιπρόεδρος της εταιρείας αυτοκινήτων Peugeot και Dacia και γόνος μιας από τις ισχυρότερες επιχειρηματικές οικογένειες της χώρας, παρουσιάζει στην γκαλερί «Εκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου» την πρώτη της ατομική έκθεση προσθέτοντας το ονοματεπώνυμό της στην καλλιτεχνική φύση της υψηλής κοινωνίας
Γεννήθηκε μέσα σε μια κραταιά επιχειρηματική οικογένεια η οποία μετρά πάνω από 70 επιτυχημένες επιχειρήσεις με μετοχική συμμετοχή σε τράπεζες, νοσοκομεία, αεροπορικές εταιρείες και κολοσσούς αυτοκινητοβιομηχανίας. Η Ντένη είναι το μικρότερο παιδί του Βασίλη και της Μαρίνας Θεοχαράκη και, όπως η ίδια αποκαλύπτει, «το κορίτσι του μπαμπά. «Ετσι με αποκαλούσαν όλοι από μικρή, καθώς ο πατέρας μου ήταν ο άνθρωπος που με επηρέαζε περισσότερο από κάθε άλλον», λέει και συνεχίζει: «Είναι γνωστό ότι ο πατέρας μου υπήρξε μαθητής του Σπύρου Παπαλουκά και έχει λατρεία στη ζωγραφική με λάδι. Ετσι ήρθα σε επαφή και αγάπησα τη ζωγραφική. Κοριτσάκι ακόμη, πήγαινα στο ατελιέ του και τον χάζευα να ζωγραφίζει με τις ώρες. Ηταν όμορφες στιγμές, καθώς την ώρα της δημιουργίας κουβεντιάζαμε περί ανέμων και υδάτων ανταλλάσσοντας αμέτρητες απόψεις». Η μικρή Ντένη τρυπώνει σχεδόν καθημερινά στο ατελιέ του πατέρα της, τον παρακολουθεί να ανακατεύει χρώματα και να δημιουργεί εικόνες και η ζωγραφική γίνεται κάτι σαν δεύτερη φύση της: «Κάποια έργα του τα αγαπούσα τόσο πολύ που του είχα πει ότι δεν θέλω να τα πουλήσει. Οταν τα πήρε η Πινακοθήκη δημιουργήθηκε θέμα μεταξύ μας». Η ίδια καταπιάνεται με τον κόσμο της δημιουργίας αρχίζοντας να φτιάχνει κεριά. Κατασκευάζει καλούπια, δημιουργεί μοναδικά κομμάτια και τα δωρίζει σε φίλους και γνωστούς. Ταυτόχρονα, ως κόρη businessman, τελειώνει το Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Αθηνών και συνεχίζει τις σπουδές της στο New York University. Οταν επιστρέφει, την περιμένει μια θέση στην εταιρεία αυτοκινήτων Nissan, ιδιοκτησίας του πατέρα της: «Δεν μπόρεσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου εκτός των οικογενειακών επιχειρήσεων. Παρόλο που οι γονείς μου ήταν άνθρωποι που μας άφησαν να επιλέξουμε ελεύθερα αυτό που θέλαμε να κάνουμε στη ζωή μας, εγώ αισθάνθηκα πολύ νωρίς την επιθυμία να αποτελέσω τη συνέχειά τους. Και να φανταστείτε πως όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά το γραφείο του πατέρα μου τού δήλωσα: “Σε αυτό το γραφείο δεν θέλω να ξαναέρθω ποτέ. Δεν μου αρέσει αυτή η δουλειά!”». Στην ερώτηση τι ήταν αυτό που την έκανε να προβεί τότε σε μια τέτοια δήλωση, χωρίς να το πολυσκεφτεί απαντά: «Ο χώρος του αυτοκινήτου μάλλον δεν είναι χώρος για ένα παιδί. Τα meetings και οι πολύωρες συσκέψεις που έχουν ως θέμα συζήτησης προϋπολογισμούς, business plans και τζίρους δεν αποτελούν αντικείμενα ικανά να εξιτάρουν την παιδική φαντασία».
Έγινε ξανά φοιτήτρια
Η Ντένη Θεοχαράκη κατέχει ήδη μια θέση στα διοικητικά συμβούλια των οικογενειακών εταιρειών και είναι μητέρα τριών παιδιών όταν παίρνει την απόφαση να δώσει εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών: «Θα μπορούσα να ζωγραφίζω έτσι, σαν χόμπι. Ο πατέρας μου όμως μας μεγάλωσε με τη νοοτροπία ότι η κατάρτιση είναι απαραίτητη για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με κάτι. Ετσι, το 2006 γράφτηκα σε κάποιο φροντιστήριο προκειμένου να προετοιμαστώ για την Καλών Τεχνών, έδωσα εξετάσεις και πέρασα!». Οι συμφοιτητές της είναι νέα παιδιά τα οποία παλεύουν για γνώση και επαγγελματική καταξίωση σε έναν αναμφισβήτητα δύσκολο χώρο, ενώ εκείνη μια γυναίκα που το πρωί λαμβάνει σοβαρές επιχειρηματικές αποφάσεις και το απόγευμα εκτονώνεται ανακατεύοντας χρώματα και αποτυπώνοντας εικόνες στο καβαλέτο. «Οι συμφοιτητές μου δεν γνώριζαν ποια είμαι», αποκαλύπτει χαμογελώντας και προσθέτει, αναφέρει. «Για να πάω στο μάθημα αποχωριζόμουν πάντα τα αυστηρά ρούχα που φορούσα στο γραφείο και ντυνόμουν με τζιν και φούτερ. Πολλές φορές μάλιστα υπήρχε τέτοια πίεση χρόνου ώστε άλλαζα μέσα στο αυτοκίνητο! Φορούσα τα hippie style ρούχα με μεγάλη χαρά, αφού ανήκεις σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον μόνο όταν εναρμονιστείς σε αυτό. Για καθηγητές και συμφοιτητές δεν ήμουν η Θεοχαράκη, αλλά η Ντένη». Τα παιδιά της, Αντιγόνη, Βασίλης και Δημήτρης, παρακολουθούν τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες της μητέρας τους εκφράζοντάς της πάντοτε την άποψή τους. «Ακόμη και σήμερα που μεγάλωσαν είμαι πάντα δίπλα τους. Γαλουχήθηκα σε μια δεμένη οικογένεια και μια τέτοια ήθελα να δημιουργήσω», παραδέχεται. Κάποιοι βλέποντας την πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο «Μacro-micro-cosmos» στην γκαλερί «Εκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου» είπαν ότι αποτελεί τη συνέχεια του πατέρα της, η ίδια ωστόσο δίνει μια λίγο διαφορετική εκδοχή: «Τίποτα δεν εξασφαλίζεται μόνο από ένα όνομα. Οταν είσαι παιδί μιας επιτυχημένης οικογένειας ο αγώνας είναι διαρκής και σκληρός και το παιχνίδι άνισο, καθώς πρέπει να αποδεικνύεις καθημερινά πως ό,τι έχεις καταφέρει δεν το έχεις καταφέρει επειδή είσαι η κόρη κάποιου, αλλά ακριβώς επειδή είσαι ο εαυτός σου».
Αντιπρόεδρος της εταιρείας αυτοκινήτων Peugeot και Dacia και γόνος μιας από τις ισχυρότερες επιχειρηματικές οικογένειες της χώρας, παρουσιάζει στην γκαλερί «Εκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου» την πρώτη της ατομική έκθεση προσθέτοντας το ονοματεπώνυμό της στην καλλιτεχνική φύση της υψηλής κοινωνίας
Γεννήθηκε μέσα σε μια κραταιά επιχειρηματική οικογένεια η οποία μετρά πάνω από 70 επιτυχημένες επιχειρήσεις με μετοχική συμμετοχή σε τράπεζες, νοσοκομεία, αεροπορικές εταιρείες και κολοσσούς αυτοκινητοβιομηχανίας. Η Ντένη είναι το μικρότερο παιδί του Βασίλη και της Μαρίνας Θεοχαράκη και, όπως η ίδια αποκαλύπτει, «το κορίτσι του μπαμπά. «Ετσι με αποκαλούσαν όλοι από μικρή, καθώς ο πατέρας μου ήταν ο άνθρωπος που με επηρέαζε περισσότερο από κάθε άλλον», λέει και συνεχίζει: «Είναι γνωστό ότι ο πατέρας μου υπήρξε μαθητής του Σπύρου Παπαλουκά και έχει λατρεία στη ζωγραφική με λάδι. Ετσι ήρθα σε επαφή και αγάπησα τη ζωγραφική. Κοριτσάκι ακόμη, πήγαινα στο ατελιέ του και τον χάζευα να ζωγραφίζει με τις ώρες. Ηταν όμορφες στιγμές, καθώς την ώρα της δημιουργίας κουβεντιάζαμε περί ανέμων και υδάτων ανταλλάσσοντας αμέτρητες απόψεις». Η μικρή Ντένη τρυπώνει σχεδόν καθημερινά στο ατελιέ του πατέρα της, τον παρακολουθεί να ανακατεύει χρώματα και να δημιουργεί εικόνες και η ζωγραφική γίνεται κάτι σαν δεύτερη φύση της: «Κάποια έργα του τα αγαπούσα τόσο πολύ που του είχα πει ότι δεν θέλω να τα πουλήσει. Οταν τα πήρε η Πινακοθήκη δημιουργήθηκε θέμα μεταξύ μας». Η ίδια καταπιάνεται με τον κόσμο της δημιουργίας αρχίζοντας να φτιάχνει κεριά. Κατασκευάζει καλούπια, δημιουργεί μοναδικά κομμάτια και τα δωρίζει σε φίλους και γνωστούς. Ταυτόχρονα, ως κόρη businessman, τελειώνει το Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Αθηνών και συνεχίζει τις σπουδές της στο New York University. Οταν επιστρέφει, την περιμένει μια θέση στην εταιρεία αυτοκινήτων Nissan, ιδιοκτησίας του πατέρα της: «Δεν μπόρεσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου εκτός των οικογενειακών επιχειρήσεων. Παρόλο που οι γονείς μου ήταν άνθρωποι που μας άφησαν να επιλέξουμε ελεύθερα αυτό που θέλαμε να κάνουμε στη ζωή μας, εγώ αισθάνθηκα πολύ νωρίς την επιθυμία να αποτελέσω τη συνέχειά τους. Και να φανταστείτε πως όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά το γραφείο του πατέρα μου τού δήλωσα: “Σε αυτό το γραφείο δεν θέλω να ξαναέρθω ποτέ. Δεν μου αρέσει αυτή η δουλειά!”». Στην ερώτηση τι ήταν αυτό που την έκανε να προβεί τότε σε μια τέτοια δήλωση, χωρίς να το πολυσκεφτεί απαντά: «Ο χώρος του αυτοκινήτου μάλλον δεν είναι χώρος για ένα παιδί. Τα meetings και οι πολύωρες συσκέψεις που έχουν ως θέμα συζήτησης προϋπολογισμούς, business plans και τζίρους δεν αποτελούν αντικείμενα ικανά να εξιτάρουν την παιδική φαντασία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου